Ontlading

Ik heb nooit veel boosheid laten zien, dat kon toch niet, dat mocht niet. ‘k was zelfs bang van boosheid, in anderen (en uiteraard ook in mezelf). Oud zeer.

Dankzij de weg die ik nu volg, de begeleiding die ik zelf krijg, krijgt kwaadheid wel stilaan een plek. (‘Boosheid’ dekt als woord de lading niet… het is kwaadheid, soms zelfs bijna razernij). Alle opgekropte en ingehouden kwaadheid mag gevoeld en gelost worden, er is nog, er is veel….

Vanmiddag voelde ik het plots komen. Ik was alleen aan het werk, ben gestopt met wat ik bezig was en heb mezelf toegelaten in dat gevoel in mijn lichaam te gaan. Razen tieren, stampen, brullen. Een half uurtje kalmeren op mijn yogamat. Dan nog… stampen, springen, zwaaien, zwieren, … Afkoelen in de vijver en verder: shaken, springen, beven…. het kwam en ik hield het niet in deze keer.

Ontlading…. van al dat moeten (van mezelf), alle regeltjes, al het gepush, al dat slecht nieuws, al die emoties, al het inhouden, al het aangepast zijn, …

En toen kwam er een bericht van een recente maar oh zo dierbare vriendin… over ‘het is wat het is’, ‘het mag zijn wat het was en is’. En mijn hart stroomde plots over van liefde, van compassie met haar, met mezelf, met heel de wereld.

Al de ingehoudenheid viel vandaag even weg… en alles mag er zijn, geen schaamte, gewoon even toegeven aan wat mijn lichaam zegt en wil.

Dat is vrijheid, dat is een bevrijding. emoties dienen gevoeld te worden. Ze mogen passeren. Weer wat dichter bij mijn plek, mijn nest.

En dat is wat ik wil, voor mij, voor jou, … Alles mag stromen en er zijn om de weg vrij te maken zodat je dicht bij jezelf kan blijven. Zonder compromis.

Welkom… Voor het vinden van jouw nest. Ik ben graag jouw metgezel onderweg. Ook bij de ontlading. En geen schrik… Ik zal er dan zijn… in alle zachtheid.